Deze etappe loopt van het plaatsje Emlichheim in Graafschap Bentheim naar Schoonebeek in Drenthe (Nederland). Je wandelt hier door een landbouwgebied waar volop olie en gas gewonnen wordt. Grote stukken van de route heb je geen mobiel bereik, hou er rekening mee met het plannen van deze route.
Emlichheim
Je volgt de rivier “De Vechte” een stukje terug waarna je het spoor over steekt. Een klein stukje wandel je langs een binnenweg waarna je verder gaat over landwegen.
Coevorden Piccardie Kanal
Het kanaal is oorspronkelijk aangelegd voor de scheepvaart maar is sinds 1965 alleen nog een afwateringskanaal. Hier kwam ik een Iepentakvlinder tegen. De iepentakvlinder is in Nederland een niet zo gewone soort. Je bent hier erg kort bij Nederland.
Over de velden richting Nederland
Het laatste stuk is vooral veel rechtdoor lopen over rustige asfaltwegen voordat je aankomt in Nederland. Onderweg zie je verschillende bouwwerken die met de fossiele brandstof industrie te maken hebben.
Nederland
De grens met Duitsland is hier de rivier het Schoonebeker Diep en van een afstand zie je de oliewinlocatie al liggen. Deze ligt net over de grens in Nederland.
Afstanden
Van deze etappe heb ik maar deel gelopen, dit deel was 11,72 kilometer lang
Conclusie
Het eerste stuk kent mooie (asfalt) landweggetjes maar zodra je voorbij het kanaal komt dan is het veel rechtdoor lopen en zie je diverse bouwwerken die te maken hebben met fossiele brandstoffen. Hou er rekening mee dat het telefoonbereik niet erg goed is in dit gebied. Dit deel van de etappe is niet erg mooi.
De foto’s zijn gemaakt op 20 augustus 2021
In de serie van het Noaberpad gebruik ik de etappe nummers van Wandelnet. Zie de tag: Noaberpad voor de andere wandelingen uit deze serie
De etappe begint het in het dorpje Esche en loopt langs “De Vechte” (Overijsselse Vecht) richting Emlichheim. Beide plaatsen liggen in het Graafschap Bentheim in Duitsland
Esche
Van het midden van het dorpje wandel je over verschillende asfaltwegen over het platte land. Dan volgt een stuk door het natuurgebied: Berger Tannen. Naast natuur zijn hier ook diverse gas en olie installaties te vinden. Dit zijn de eerste die er op de route tegen kom. Er lopen een aantal bovengrondse buizen door dit gebied.
Hoogstede
Na het bos wandel je verder over kleinere wegen naar het dorpje Hoogstede. Hier heb ik overnacht op Camping Weustehof een boerencamping vlak aan “De Vechte”. Dit is de duurste camping tot nu toe maar ik wordt wel vriendelijk verwelkomt met een flinke bak koffie en lekker koeken. Het is prima camping maar de staat van sommige gebouwen op het erf is aan verbetering toe.
Langs “De Vechte” naar Emlichheim
Over rustige asfaltwegen, graspaden en zandpaden wandel je naar Emlichheim. Het laatste stuk loop je over een mooi pad langs de rivier.
Afstanden
Deze etappe is 19,26 km lang en ik heb overnacht bij Camping Weustehof (Hoogstede)
Conclusie
Vooral het eerste stuk is niet erg bijzonder. Erg veel asfalt en niet veel te zien. Vanaf de Berger Tannen weten ze mooiere wegen te vinden die soms langs “De Vechte” lopen. Het laatste stuk langs de rivier is erg fijn om te wandelen.
De foto’s zijn gemaakt op 19 en 20 augustus 2021
In de serie van het Noaberpad gebruik ik de etappe nummers van Wandelnet. Zie de tag: Noaberpad voor de andere wandelingen uit deze serie
Deze etappe loopt van het buurtschap Hesingen naar het plaatsje Esche. Beide plaatsen liggen in het Graafschap Bad Bentheim (Duitsland). Je wandelt hier over rustige landwegen, kleine stukken heide en over eeuwenoude grafheuvels.
Hesingen
In dit stuk wandel je langs akkers en bosranden, met weidse vergezichten. Zoals zo veel grensgebieden heb je hier bijna geen mobiel bereik, zorg er voor dat je offline kaarten hebt.
Grafheuvels
Maar lang voor de middeleeuwen werd het gebied al bewoond en dat is nog steeds te zien aan de grafheuvels rond Uelsen. In de jonge steentijd (3500-1500 v.Chr.) en de bronstijd (1800-800 v.Chr.) werden mensen begraven in grafheuvels. Om uit te leggen hoe de mensen toen leefden is er een boerderij uit de bronstijd nagebouwd, waar ambachtslieden bijvoorbeeld brons gieten, wol verven en potten bakken. Dit museum heet het Bronzezeithof Uelsen, op het moment dat ik langs kwam was deze gesloten.
Camping Heideruh
Deze camping ligt vlak aan de route, dus heb ik een kijkje genomen of ze nog een plek voor mij vrij hadden. Bij het grasveld waar gekampeerd kan worden was het erg rustig dus heb ik iemand gevraagd waar de receptie was. Eerst in Duits maar toen ik kwam ik er snel achter dat ze uit Groningen kwam, dan is Nederlands toch een stuk makkelijker. Ik moest bij Jürgen zijn, de beheerder van de camping. Er was een receptiegebouw maar die was leeg. Ik had geluk want hij kwam net aanrijden en er was plek genoeg voor mij. Het is een prima rustige natuurcamping, al geven de beelden op hun site niet echt een goed beeld van de camping.
Spöllberg
De route brengt je via het heuvelachtige landschap bij de Spöllberg. Dit is een historische begraafplaats dat zich in een heide gebied bevind. Volgens de bordjes zou dit gebied begraast worden door schapen, maar aan het gras te zien zijn hier al lang geen schapen meer geweest. Het gebied omvat acht grafheuvels, waarvan de centraal gelegen heuvel het meeste opvalt dankzij de hoogte.
In het verleden zijn hier telkens vondsten gedaan uit de periode vanaf de vroege bronstijd tot aan het begin van de ijstijd. In 1840 is er tijdens een zandafgraving bij de boerderij van Pamann een opzienbarende vorst gedaan. De boer ontdekte een beker van puur goud. Deze 11,5 cm hoge beker wordt ook de “gouden beker van Gölenkamp” genoemd en is van de oudste gouden objecten van midden Europa.
De Vechte
Het gebied wordt langzaam minder glooiend. Over rustige asfaltwegen tussen de weilanden komt de route aan bij De Vechte (Overijsselse Vecht). Via een klein overwoekerd heide gebiedje (Brünas Heide) kom je aan in het dorpje Esche.
Afstanden
Deze etappe is 20,69 km lang en ik heb overnacht bij Camping Heideruh (Uelsen)
Conclusie
Grote stukken van de route heb je geen mobiel bereik, hou er rekening mee met het plannen van deze route. Er zitten mooie stukken in zoals de zandwegen bij Hesingen, de grafheuvel het stuk langs de Vecht maar ook hele stukken asfaltwegen die alles aan elkaar lijmen.
De foto’s zijn gemaakt op 18 en 19 augustus 2021
In de serie van het Noaberpad gebruik ik de etappe nummers van Wandelnet. Zie de tag: Noaberpad voor de andere wandelingen uit deze serie
Op een bewolkte dag vertrok ik met de trein naar Bad Bentheim om de eerste etappe van het Marskramerpad te wandelen. Een aantal jaren rijdt er een stoptrein van Hengelo naar Billeveld waarbij Bad Bentheim de eerste halte is in Duitsland. In de trein heb ik een enkeltje gekocht naar Bad Bentheim. Hier was wel een automaat, maar deze vond mijn bankkaart toch niet zo aardig dus het ik de conducteur contant betaald.
Schloß Bad Bentheim
Aangekomen op het station van Bad Bentheim wandel je door het Schloßpark richting het kasteel. Het Duitse gedeelte van het Marskramerpad valt samen met de Handelsweg (Töddenweg) die van Oldenzaal naar Osnabrück loopt en is gemarkeerd met een witte T op een zwarte achtergrond. Tödde is het Duitse woord voor Marskramer. Bij de ingang van het kasteel begin het Marskramerpad, al wordt deze hier als Töddenpad aangegeven. Bij het kasteel staat een standbeeld van Bismarck, hij was een voormalige minister-president van Pruissen en het Duitse rijk. Door het heuvelachtige stadje geplaveid met kasseien wandel je door naar het bos. Na ruim een kilometer volgde er een pad door het bos en daarna weer een verharde weg richting Gildehaus.
Gildehaus
In Gildehaus ging het weer wat omhoog, zodat we een goed uitzicht hadden over de omgeving. Zo klim je de Muhlenberg op en vervolg je de Bergstraße die in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden, gelukkig behoorlijk vlak is. Zo wandel je langs Gildehaus over een bescheiden heuvelrug waar je een mooi uitzicht hebt. Over de fietspaden vervolgt de route zicht langs het dorpje. Langs de Ostmühle, een oude molen, verlaten we Gildehaus. Zodra je voorbij het dorp bent maak je een bocht om bij een rustige spoorlijn uit te komen. Vanaf Gildehaus is het een stuk over een voornamelijk door open gebied met af en toe een klein bosje.
Bardel & Dinkel
Over de provinciale weg de L42 begint het bos van Bardel. Hier wandel je door een Duits oerbos. In het Duitse buurschap Bardel, ligt een terrein dat al enkele jaren gebruikt als zandwinningslocatie. Hier staan overal waarschuwingsborden staan die duidelijk maken dat recreanten hier niets te zoeken hebben. Over stille weggetjes, door bossen, langs spoorlijnen en windmolens lopen we richting Nederland. Het lijkt wel lente, wat een heerlijk weer, heel anders dan afgelopen weken. De grens met Nederland nadert en daarmee ook het bekende bruggetje over de Dinkel. Er waren nog duidelijk sporen te zien van het hoge water, maar gelukkig was het water al weer gezakt. Er is een omleidingsroute voor wanneer het water te hoog staan. Je loopt dan 5 kilometer om dit gebied heen.
Duivelshof
Wanneer je Nederland weer binnen bent kom je uit in een gebied dat het Duivelshof wordt genoemd. Over Duivelshof doen mysterieuze verhalen de ronde. De naam refereert waarschijnlijk aan een landheer die pachters in zijn kelder opsloot als ze niet aan hun verplichtingen konden voldoen. Hier volgende ik een heel stuk langs een betonnen pad. Op een gegeven moment kwamen we langs een klein meertje in het bos.
Boomhut
Onderweg kwam ik een prachtige boomhut tegen. De eigenaar die net wilde vertrekken maakte nog grapje over mijn camera en vertelde dat je op deze plek kan blijven overnachten. Ze vertelde dat ze in het verleden ook wel eens mensen heeft afgezet in Bad Bentheim om het Marskramerpad terug te wandelen. Dat heb ik niet gedaan, maar het is een prachtige locatie verscholen het prachtige Twentse coulisselandschap.
Oldenzaal
Vlak voordat je Oldenzaal in loopt moet je nog een klein ommetje maken om zo nog door een paar mooie stukken te lopen. Eerst loop je langs het zuidoosten van Oldenzaal maar je verlaat de stad voor het natuurgebied Boerskotten. Hier loopt ook het Overijssels Havezatenpad en hier ik onbedoeld ook een stuk van gevolgd. Iets verderop ga je over het spoor en volgde nog een mooi pad door een waterrijk gebied. Het was niet ver meer naar het Station Oldenzaal.
Inclusief aanlooproute en een paar kleine stukjes die ik te veel heb gelopen is de route 29,8 kilometer. Volgens de tracking app heb ik 631 hoogtemeters gemaakt. Vooral het stuk in Duitsland is heuvelachtig. Hier heb ik zelf 6,5 uur over gedaan, dit is dus wel een van de langste etappes tot nu toe. Dus enige wandelervaring of grote motivatie is wel aan te raden
Met de trein naar Bad Bentheim was even uitzoeken het dit nu exact werkte vooral omdat de automaat in de trein er geen zin in had. Bad Bentheim is een mooi heuvelachtige Duits stadje met een prachtig slot. In normale tijden kun je het kasteel ook bezoeken. Het Duitse stuk is meer over rustige landweggetjes en het is een mooie afwisseling in het landschap.
In de serie van het Marskramerpad gebruik ik de etappe nummers van Wandelnet. Zie de overzichtspagina Marskramerpad voor de andere wandelingen uit deze serie
Berlijn is een echte citytrip bestemming, waar je zelfs met de trein naar toe kunt gaan. Vanaf Amsterdam rijdt er een intercity dienst in 6 uur naar de hoofdstad van Duitsland. Met kerst is het speciaal met dank aan de vele kerstmarkten. Je kunt er gezellig een glaasje glühwein drinken, met duizenden lichtjes om je heen.
Mocht je niet zo van glühwein houden maar wel lekker willen schaatsen, dan kan dat. Tijdens de kerstperiode kun je bijvoorbeeld rondjes draaien om de Neptunusfontein op de kerstmarkt voor het Rote Rathaus bij Alexanderplatz.
Wil je over de complete stad uitkijken, dan kan dat in de Fernsehturm! Deze televisietoren is 368 meter hoog en daarmee het hoogste gebouw van Berlijn. Het Hauptbahnhof biedt u een stukje moderne architectuur en is bijzonder om te zien. Op Potsdamer Platz vindt u naast stukken van de Berlijnse muur ook veel van het hier en nu met het indrukwekkende Sonycenter, bioscopen, restaurants en theaters.
De Reichstag, het Duitse parlement, is de plaats waar de Berlijnse geschiedenis en het huidige Berlijn samenkomen. Nadat een hevige brand in 1933 er voor zorgde dat het gebouw een bouwval werdt was dit voor Hitler het startsein om de noodtoestand uit te roepen en de macht over te nemen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de koepel van het gebouw afgeschoten. Net op de grens van het ijzeren gordijn lag de Reichstag in het democratische westen. De Berlijnse muur lag in de voortuin van de Reichstag. Nadat Duitsland herenigd was begonnen de plannen om hier opnieuw het parlement te vestigen. Echter is het uiterlijk van het gebouw voorgoed veranderd. Sir Norman Foster was de architect die de moderne koepel heeft ontworpen.
Met een expositieoppervlakte van circa 26.000m2 behoort het Deutsches Technikmuseum Berlin tot de grootste instellingen van zijn soort in Duitsland. Er staat een aanzienlijke collectie aan spoorwegmaterieel, vliegtuigen, schepen, textielvoorwerpen en camera’s.
Berlijn is een bestemming met vele gezichten: van de gezellige kerstmarkten tot een indrukwekkende geschiedenis.
In het westen van Duitsland ten hoogte van Luxemburg ligt de Moezel. De mooie steile hellingen vormen het mooiste gedeelte van de rivier. Dit zorgt voor een romantisch wijnlandschap. In deze omgeving zijn veel wijngaarden, bossen en kleine dorpjes.
In de buurt van de Moezel ligt de Geierlay. De “Geierlay” overbrugt het dal van de Mörsdorfer beek op een hoogte van ruim 100 meter. Met een lengte van 360 meter is een van de langste hangbruggen van Duitsland. De hangbrug is vrij te bezichtigen, in de omgeving is wel betaald parkeren.
Langs de Duitse Moezel zijn ook nog veel burchten en ruïnes te vinden. Zo zijn we bij de Burcht Balduinseck geweest. De burcht werd in 1325 door aartsbisschop Boudewijn van Trier om het territorium te beschermen tegen indringers. Vanaf de 18de eeuw raakte de burgt in onbruik waardoor het ging vervallen.
De Hochmoselbrücke overspant het dal van de rivier de Mosel (Moezel) ten oosten van Wittlich. Het viaduct heeft een totale lengte van 1.702 meter en heeft 10 brugpijlers en 11 overspanningen.
Het vliegveld Berlijn Tempelhof was tot eind 2008 één van de drie luchthavens in Berlijn. Tempelhof speelde een belangrijke rol in de geschiedenis van Berlijn.
Van veld naar luchthaven
In 1924 werd besloten om het Tempelhofer-feld te veranderen in een vliegveld. Het was voorheen altijd een militair gebied maar nu werden er twee taxibanen aangelegd. In 1924 werd het oorspronkelijke ontwerp voor het vliegveld gemaakt.
Zentral Flughafen
Het nieuwe vliegveld Tempelhof werd op 1 april 1939 geopend. Vlak na de opening was het ook het grootste vliegveld ter wereld. Tempelhof was onderdeel van Hitlers plan om Berlijn de machtige hoofdstad van het Derde Rijk te maken en het vliegveld tot ‘Weltflughafen’ om te dopen. Gedurende de Tweede Wereldoorlog werd het vliegveld door de Duitse luchtmacht gebruikt.
Berlijnse Luchtbrug
Nadat de Tweede wereldoorlog is afgelopen wordt Duitsland tijdens de Conferentie van Jalta verdeeld over verschillende sectoren. Oost-Berlijn behoorde in deze tijd bij de Sovjet-Unie en West-Berlijn was een combinatie van het Amerikaanse, Engels en Frans deel. Van 24 juni 1948 tot 12 mei 1949 blokkeerde de Sovjet-Unie de weg- en railverbindingen naar West-Berlijn. Hierdoor werd de voorraden met onder meer eten, levensmiddelen en brandstof naar West-Berlijn geblokkeerd. Het gevolg was dat er geen bevoorrading mogelijk was. Als tegenreactie van de Amerikanen werd er een plan bedacht om de 2 miljoen mensen in West-Berlijn alsnog van de eerste levensbehoeften te kunnen voorzien. Er werd een Berlijnse Luchtbrug gecreëerd. In totaal vlogen er 320 dagen lang vliegtuigen (Rosinenbomber) met medicijnen, voedsel en andere essentiële middelen naar het vliegveld Tempelhof. Op deze manier hadden de Berlijners te eten en was de missie van de Soviets mislukt.
