Het KBR Museum is een museum gevestigd in Brussel, België, en is gewijd aan de geschiedenis van de boekdrukkunst en de geschreven cultuur. Het museum is gehuisvest in het gebouw van de Koninklijke Bibliotheek van België, die dateert uit de 19e eeuw en een indrukwekkend voorbeeld is van de neoklassieke architectuur. Het museum presenteert de collecties van de bibliotheek op een innovatieve en interactieve manier en biedt bezoekers een unieke ervaring om de geschiedenis en evolutie van het geschreven woord te ontdekken. Het museum organiseert ook regelmatig tentoonstellingen en evenementen die gerelateerd zijn aan de geschiedenis van het boek en de cultuur. Het KBR Museum is een must-visit voor iedereen die geïnteresseerd is in de geschiedenis van de boekdrukkunst en de geschreven cultuur.
Het schip de Vasa kapseisde op de eerste tocht vlak in de buurt van Stockholm. Het schip heeft vervolgens 333 jaar op de bodem van de zee gelegen om er in 1961 uit het water gehaald te worden. Nu is het schip, dat voor 98% origineel is, te zien in een speciaal hiervoor gebouwd museum. Het is het best geconserveerde zeventiende eeuwse schepen ter wereld, zo zijn er nog grote stukken van de zeilen en kleding van de bemanning bewaard gebleven in het zuurstof arme en het brakke water. Brak water bevat relatief weinig zout. Zo is de Vasa een unieke schat en zijn er honderden uit hout gesneden sculpturen te zien. In het Vasamuseum vindt je behalve het schip een aantal exposities die vertellen over de geschiedenis van de Vasa.
Aanleiding van de bouw van de Vasa
De Vasa werd gebouwd in opdracht van de Zweedse koning Gustav II Adolf en vanaf 1626 werkten ongeveer 400 mannen en vrouwen mee aan de bouw. Aan het hoofd van deze bouw stonden twee Nederlanders. Het schip is gebouwd als oorlogschip maar had ook als doel om indruk te maken. Het was een groot en machtig schip met drie masten dat met 10 zeilen kon varen. De Vasa zou met 64 kanonnen een belangrijk onderdeel van de oorlogsvloot zijn geweest.
Schipbreuk
Op 10 augustus 1628 legde het schip anker aan in de buurt van Stockholm. Zo waren de geschutpoorten open en werden alle kanonnen naar buiten gereden, na een saluutschot verliet het schip de haven. Iets verderop begon het te waaien en na enkele windvlagen begon het schip slagzij te maken. Slagzij is dat het schip scheef in het water ligt. Het water stroomde door de openstaande geschutpoorten naar binnen en het schip zonk. Ze hebben nadien de kanonnen nog wel uit het water kunnen halen maar het hele schip omhoog takelen kon niet in deze tijd.
Het schip is gezonken omdat men in de zeventiende nog niet de stabiliteit kon uitrekenen, men bouwde op basis van ervaringen. Zo ging met proefondervindelijk te werk. De Vasa was te zwaar boven water en kon zich niet meer herstellen na een windvlaag
Ontdekker na 326 jaar
In de zomers van 1954-1956 zocht Anders Franzén naar de Vasa op de zee bodem, hij had zeventiende-eeuwse documenten gevonden waar informatie over het schip in stond. Bij het eiland Beckholmen bleef het anker hangen met een groot stuk eikenhout, de Vasa was teruggevonden.
Berging
Van het najaar van 1957 begon men met de berging van het schip. Eerst werden er hijskabels onder het schip aangebracht. Op 24 april 1961 kwam het schip boven water en werd geborgen, inclusief meer dan 14.000 losse houten onderdelen. Elk onderdeel werd vervolgens geconserveerd door het onder te sprayen met een soort lipgloss waardoor de ruimte waar voorheen water zat gevuld werd.
Het museum gebouw
In 1981 besloot de Zweedse overheid een permanent Vasamuseum te bouwen. 384 architecten zonden hun ontwerp in. Uit alle ontwerpen werd dat van de Zweedse architecten Göran Månsson en Marianne Dahlbäck gekozen. Uiterlijk lijkt het door de op het museum aangebrachte masten alsof het schip boven het gebouw uitsteekt.
Conclusie
Het schip is echt heel indrukwekkend en het is het ook zeker interessant om de rondleiding en de korte film te kijken over de historie van de Vasa.
Aan de kade van het Södermalm eiland in Stockholm vlak bij het Slussen ligt het Fotografiska. Dit is een populair fotografie museum dat in 2010 de deuren heeft geopend en zich bevindt zich in het vroegere tolhuis. Het museum bevindt zich langs het water, aan Södermalm. Er zijn werkzaamheden bij het Slussen op dit moment dus je moet door diverse gangen maar het staat aangegeven waar je heen kunt.
Moderne fotografie
Het Fotografiska museet, is in Stockholm is een van de belangrijkste verzamelplaatsen voor moderne fotografie. Vanaf 2010 heeft het museum al een groot aantal indrukwekkende tentoonstellingen gehuisvest. Zo organiseert het museum jaarlijks 4 grote exposities en een 20-tal kleinere tentoonstellingen. Op de bovenste verdieping bevind zich een restaurant. Hier kijk je uit over het water. Je kunt richting: Skeppsholmen en Djurgården kijken en het museum heeft daarmee een van de mooiste uitzichten van Stockholm.
Terry O’Neil – Stars
Deze tijdelijke tentoonstelling is er nog tot 16 oktober ’22 en bied een ode aan de Engelse fotograaf Terry O’Neil. Hij was gespecialiseerd in het maken van portretten van beroemdheden. Hij was heel goed in het heel dicht bij komen bij deze bekendheden en dit op een hele authentieke manier vast te leggen
Hans Gedda – Nära Ögat (Op het nippertje)
De tweede wisseltentoonstelling is er eentje van een zwart-wit fotograaf. De fotograaf Hans Gedda is een Zweedse fotograaf die zwart-wit portretten maakt. Toen hij op z’n 12de een camera in z’n handen kreeg wist hij dat hij fotograaf wilde worden, er was alleen één probleem hij was kleurenblind. Dat hield hem niet tegen om achter z’n droom aan te gaan. Op dit moment is hij een van de bekendste Zweedse fotografen met als bekendste werk een portret van Andy Warhol in 1976 en in 1990 een portrait van Nelson Mandela.
The New Black Vanguard
De laatste wisselende tentoonstelling is “The New Black Vanguard”. Dit draait om de beweging om niet langer gevestigde modellen te kiezen maar ook te gaan voor mensen die niet binnen dat exacte plaatje vallen. Dat levert een interessante en andere kijk op de wereld die waarschijnlijk heel hard nodig zal zijn.
Conclusie
Er zijn interessante wisselende tentoonstellingen in het museum, daarnaast heeft het restaurant op de bovenste verdieping een prachtig uitzicht over de stad.
In de omgeving van Bay City ligt het stadje Midland. Deze plaats ligt in het oosten van Michigan op 25 kilometer van Lake Huron. Het Sanford Centennial Museum heeft de lokale geschiedenis verzameld. Er zijn negen historische gebouwen, waaronder twee scholen, een winkel, blokhut, gemeentehuis, kerk, treindepot en treinwagons. Deze zijn allemaal authentiek gerestaureerd en ingericht.
Volgens de website zijn ze tussen Memorial Day (laatste maandag van mei) en Labor Day (eerste maandag van september) in het weekend geopend. Alleen was er op zaterdag 4 juni niemand te bekennen en waren ze telefonisch niet bereikbaar. We hebben meerdere keren gebeld. Dus hebben we alleen via de ramen naar binnen kunnen kijken.
Het Sanford Centennial Museum begon met een schoolgebouw dat in 1910 werd gebouwd. In 1970 vierde de stad Sanford haar honderdjarig bestaan en als onderdeel van de viering richtte ze een historische tentoonstelling op in het lege schoolgebouw. Het was zo succesvol, dat de stad besloot het permanent te maken. De blokhut was het eerste gebouw dat naar deze locatie werd verplaatst. De stichting die het museum beheerd heeft acht lokale historische gebouwen die dreigen te worden afgebroken kunnen redden. Het oude schoolgebouw is nu het hoofdgebouw van het museum. Zo staan er ook oude landbouw werktuigen en is er een Amerikaanse windmolen te vinden.
Tijdens het rondwandelen over het terrein spraken we een lokale inwoner die z’n hond aan het uitlaten was. Hij vertelde dat hij er regelmatig langs kwam maar nog nooit binnen was geweest. We hebben hem ook even gevraagd om te bellen, aangezien als ik met mijn Nederlandse toestel anders de hoofdprijs hiervoor mocht betalen. Hij vertelde dat er regelmatig excursies waren.
Het zijn mooie gebouwen, het museum heeft een mooie collectie bij elkaar verzameld. Er staan diverse landbouw werktuigen onder een afdak. Alleen jammer dat we niet naar binnen konden.
Op het Indianen reservaat Isabella staat een museum om het perspectief van de Anishinabek indianen stam.
Voor duizenden jaren trokken de indianen over Noord Amerika. De stam die nu in Michigan leeft trok vanuit het Oosten van Canada richting de grote meren. De eerste contacten met de Europeanen waren rond 1660 in het zuiden en uiterste noorden van de staat Michigan. Na dat de Europeanen zich begonnen te vestigen in het gebied, veranderde het landschap enorm. De economie veranderde ook van een cultuur waar gejaagd werd, gehandeld in huiden naar bosbouw en landbouw. Voor de natives was dit een enorme verandering, ze hadden het hier erg moeilijk mee en kwamen er berooid vanaf.
De opdat moment nieuwe overheid van het land de Verenigde Staten had veel beleid dat de traditionele manier onderdrukte. Zo was het gebruikelijk om het land af te nemen wat de mensen al generaties gebruikten. Het bezitten van land is een concept dat bijvoorbeeld in de Europe middeleeuwen niet bestond en dus de indianen ook niet kende. Voor de Anishinabek die zich verzetten werden verplicht ingeburgerd op een christelijke korstschool waar de kinderen het hele jaar bleven. In theorie konden ze op zomervakantie maar dit werd vaak om onduidelijke reden geweigerd. Dit kostscholen systeem heeft van 1860 tot 1978 bestaan. Zo spraken we de vrijwilliger Ray en hij omschreef als het als een concentratiekamp.
Vanaf 1668 trokken de Amerikaanse settlers de jachtgebieden in en beperkte de manier van leven. Het levensonderhoud veranderde waarin de stam afhankelijk werd. Er werden huiden geruild voor alcohol. Zo werd de taal en het geloof onderdrukt. Eén derde tot de helft van de stam ging ook dood aan de pokken, een nieuwe ziekte die geïntroduceerd is door de settlers. Het immuunsysteem was kon dit niet afweren en de medicijnen die ze gebruikten werkte hier niet voor. TBC en de griep zorgde voor een soort gelijk effect. Hele dorpen gingen hierdoor eraan.
De overheid moedigde aan dat missionarissen om kerken en scholen te bouwen in het gebied van de stam. Op deze manier hield de overheid informatie bij. De missionarissen zorgden ervoor dat veel Anishinabek Christelijk werden. Veel Christelijke liederen werden vertaald naar het Anishinaabemowin. Dat is de naam voor de taal van de indianen stam. Sommige Anishinabek kerken gebruiken nog steeds de liedjes van 100 jaar terug.
Van ongeveer 1840 tot 1900 werden de meeste bossen in Michigan gekapt voor boerderijen en om hout te produceren voor gebouwen, schepen en mijnen. Er zijn veel soorten hierdoor verdwenen. De stamoudsten vertelden altijd dat de huidige en toekomstige generatie goed voor de aarde (Aki) moeten zorgen.
De taal Anishinaabemowin is een omschrijvende taal waarin de filosofie en de manier van leven zit verstopt. Zo zouden ze winkel omschrijven als plek waar geruild kan worden. Vanwege de kostscholen en het uitbannen van de taal spreken nog maar een paar mensen het als eerste taal. De jongere generatie krijg het nu wel op school als tweede taal en anderen leren het als tweede taal. Zo worden ook modere middelen ingezet om het door te geven. Zo spraken we Ray in het centrum en hij vertelde dat hij de taal ook op latere leeftijd geleerd heeft.
Aan het begin van de 20ste eeuw kam het handwerk terug om manden te maken. Op deze manier hadden ze toch inkomsten. Aan het patroon kun je zien welke familie de mand heeft gemaakt.
Veel Anishinabek vechten voor het Amerikaanse leger. Zo vochten ze mee in de Amerikaanse burgeroorlog. De natives hebben het hoogste percentage indiensttreding tot de populatie.
In 1832 was er een belangrijke rechtszaak voor natives: Worcester v. Georgia, was een mijlpaal in de zaak waarin het Hooggerechtshof de veroordeling van Samuel Worcester ongedaan maakte en oordeelde dat het Georgische strafstatuut dat niet-inheemse Amerikanen verbood aanwezig te zijn op Indiaanse gronden zonder een vergunning van de staat ongrondwettelijk was. De uitspraak was oorspronkelijk voor de Cherokee stam maar gelde voor alle indianenstammen. Deze uitspraak zorgde voor regels omtrent de reservaten waar de stammen kunnen leven
Ondanks dat de Anishinabek meevochten voor het land tijdens de Amerikaanse burgeroorlog waren ze geen staatsburgers. Pas in 1924 werden ze staatsburgers en vanaf 1978 waren ze toegestaan om hun eigen geloof te kiezen. Voor 1978 moesten ze dit in het geheim doen. De Saginaw Chippewa hebben een eigen grondwet die gebaseerd in overleg met het Bureau of Indian Affairs (een overheidsorganisatie die de belangen moet behartigen van de natives, maar ook verantwoordelijk was voor de kostscholen). De stam wist dat ze wat beleid moesten overnemen om iets onafhankelijk te zijn. In de eerste wereldoorlog waren de indianen de grootste groep die geen staatsburgen waren.
Gokken begon in jaren 60 van de vorige eeuw. The Tomah Club, een sociale club, organiseerde een bingo om geld op te halen. Dit werd gedaan vanuit de auto en als men toeterde dan had je bingo. Andere stammen begonnen ook aan auto-bingo. Gokken is een belangrijke inkomstenbron van de stam, voorheen was 75% werkloos en hebben nu werk in deze industrie. Door het financiële success van het Soaring Eagle Casino en resort worden overheidsdiensten bekostigd. Over gokverslavingen en andere negatieve effecten van deze industrie is geen aandacht in dit museum. Gokken is toegestaan op federaal (Washington DC) niveau vanwege de speciale status van de reservaten. Ze zijn een staat binnen een staat.
De conclusie is dat het een indrukwekkende geschiedenis is en dat ze met verschillende fases hebben uitgelegd. Daarnaast is het goed om te zien vanuit het perspectief van de native amerikanen. Op een doordeweekse dag waren we de enigste in het museum, later kwamen er nog andere gasten.
📍 Reservaat Isabella (3 juni 2022) Deze blogpost is onderdeel van de reis die we in 2022 gemaakt hebben naar Chicago en Michigan, bekijk hier de andere blogs uit de serie
Vanaf begin 2016 is de Oudste klompenmaker van Nederland gevestigd in Twello. Vandaag had de ‘Stichting Stoomhoutzagerij Wilpsche Dijk’ open huis. De houtzagerij is 40 jaar niet gebruikt en daardoor vervallen. Vanaf dit jaar wordt er volop op ingezet om het complex aan de Wilpse Dijk te gaan renoveren.
Bij deze klompenmaker wordt een boom omgevormd in klompen. Dit hele proces doen ze in huis op een ambachtelijke manier. Het doel van de stichting is het oprichten en behouden van een belevenismuseum, waarin het eeuwenoude ambacht van het klompen maken centraal staat.
De oudste klompenmaker van Nederland moest na 148 jaar noodgedwongen sluiten. De eigenaar van het familiebedrijf Bertus Roesink heeft besloten om de inboedel te verkopen. Gelukkig is op 78-jarige leeftijd nog steeds zelf nauw betrokken bij het doorgeven van het ambacht.
Vlakbij het kasteel van Vorden was het Historisch Festijn. Dat is een multi-periode evenement waarbij het publiek door de tijd kan reizen. Zo worden er veldslagen uit de tijd van Napoleon nagespeeld maar er vechten ook Duitsers vechten tegen Amerikanen.
Vanaf de jaartelling tot aan het einde van de 20ste eeuw zijn er kampementen opgebouwd. Er zijn vele demonstraties voorzien van zowel ambachtslieden als militairen.
