In het midden van Michigan ligt Lake Isabella. Dit is een dorpje met prachtige villa’s aan het water. Dit meer grenst aan het Isabella Indianen reservaat. Hier hebben we een ronde gemaakt met de auto. Onderweg kwamen we nog diverse herten tegen. Zo hebben we nog een stel Roodkopgieren gespot. Er zijn diverse moerassen en rivieren die door het gebied lopen. Al met al was het mooie ronde en deze hebben we afgesloten met een wolkeloze zonsondergang.
📍 Lake Isabella (3 juni 2022) Deze blogpost is onderdeel van de reis die we in 2022 gemaakt hebben naar Chicago en Michigan, bekijk hier de andere blogs uit de serie
Het onderste schiereiland (Lower Peninsula) van Michigan ligt tussen Lake Michigan en Lake Huron. Nu zijn we naar het oosten gereden en bij Bay City aan het kijken geweest. Hier ligt het “Bay City State Recreation Area”, gelegen aan de oevers van de Saginaw Bay, wat weer onderdeel uit maakt van Lake Huron. Dit is de thuisbasis van een van de grootste overgebleven zoetwater wetlands aan de kust van de Grote Meren, het Tobico Marsh.
De betekenis van het gebied werd erkend door de Sauks en Chippewa-indianen die het vrij intensief gebruikten als jacht- en kampeerterrein. Tobico Marsh werd in 1976 aangewezen als een National Natural Landmark vanwege zijn grote omvang, relatief ongestoorde staat en verscheidenheid aan waterplanten. Het gebied is 8,1 km2 groot. Met zijn grote open lagune, uitgestrekte moerassen en geografische ligging langs een belangrijke trekroute voor trekvogels. Elke lente en herfst maken duizenden watervogels gebruik van het gebied. Veel soorten watervogels en moerasvogels nestelen in het gebied. Er zijn drie verschillende habitats: een uitgestrekt open water, een uitgestrekt moerasgebied en een gemengd bos langs de westelijke grens.
Er loopt een korte wandelroute door dit gebied van 6 kilometer, deze loopt in een rondje en onderweg kom je twee uitkijktorens tegen. Voorheen was er een vlonderbrug waar je verder het moeras in kon, maar door slecht onderhoud is deze afgesloten. Na we deze route hebben gelopen zijn we nog even op het strand geweest.
Het is een bijzonder natuurgebied, alleen is de wandelroute wel voornamelijk bos. Het was een gemiste kans om ook iets meer te laten zien van het moeras. Maar alt met al was het wel een leuke route om te wandelen.
📍 Bay City (2 juni 2022) Deze blogpost is onderdeel van de reis die we in 2022 gemaakt hebben naar Chicago en Michigan, bekijk hier de andere blogs uit de serie
In het midden van Michigan ligt een klein natuurgebied. Het Forest Hill-natuurgebied ligt tussen Gratiot County en Isabella County. Het is een gebied voor buiten milieu educatie voor heel Centraal Michigan. Dit natuurgebied werd in 1856 omgevormd tot agrarische landbouwgrond, maar wordt langzaam terug getransformeerd naar een meer natuurlijke omgeving om studenten en de gemeenschap de kans te geven de natuurlijke schoonheid van Michigan te verkennen en onze inheemse soorten te herontdekken.
Forest Hill Nature Area heeft wandelpaden door 36 hectare zacht glooiende heuvels, open velden, wetlands, wilgenstruiken en bospercelen. De paden zijn van zonsopgang tot zonsondergang open voor het publiek om te wandelen, te verkennen en te geo-cachen. Schoolgroepen kunnen meer dan 25 verschillende activiteiten onder leiding van natuurgidsen bezoeken en verkennen om studenten te verbinden en te inspireren om het buitenleven te waarderen en verantwoordelijkheid voor het milieu aan te moedigen.
Je kunt er een rondje maken van van ongeveer 5 kilometer, maar korter is ook mogelijk. Zo hebben we onderweg verschillende vogelsoorten gezien, van een American Robin (Roodborstijster), Epauletspreeuw (Red-winged blackbird), Katvogel (Gray Catbird) tot een Groene zanger (Orange crowned Warblers). Daarnaast nog een schildpad (Amerikaanse Doosschildpad), konijnen, chipmunk, hertjes en eekhoorns (helaas niet op de foto)
De conclusie is dat het een prachtig park met een gevarieerd landschap. Het gras op de paden is goed gemaaid en de paden zijn goed onderhouden. Op een doordeweekse dag was het er erg rustig en hebben we genoten van ons bezoek.
📍 Gratiot County & Isabella County (1 juni 2022) Deze blogpost is onderdeel van de reis die we in 2022 gemaakt hebben naar Chicago en Michigan, bekijk hier de andere blogs uit de serie
Tussen de dorpjes Empe en Tonden ligt het natuurgebied de “Empese en Tondenseheide”. Dit is een weids en waterrijk gebied. Het kan hier erg drassig zijn, dus laarzen of goede wandelschoenen zijn geen overbodige luxe. Om het toegankelijk te maken, legden we een vlonderpad aan. In voorjaar en zomer is het gebied op zijn mooist. In 1929 kocht Natuurmonumenten twee heideterreinen om ze te redden van de ontginning. Een flink gebied om heerlijk doorheen te struinen.
Er zijn twee routes de rood aangegeven: “Hei en wei route” van 5 kilometer en de geel aangegeven Hooiland route van 7,5 kilometer. Ik heb zelf de route van 7,5 kilometer gelopen. Beide routes beginnen aan de parkeerplaats. De parking bevind zich in de buurt van Hallsedijk 48.
Het is een prachtig nat gebied, waar je een weids uitzicht.
Ten westen van Den Bosch, bevind zich het natuurgebied De Moerputten. De plek voor wandelingen met prachtige uitzichten.
Moerputtenbrug
Rond 1850 bloeide in de Langstradt handel en nijverheid. Er was grote behoefte aan een verbinding tussen ’s-Hertogenbosch en Lage Zwaluwe, zo ontstond de Langstraatspoorweg. De Moerputten, de naam geeft het al aan bestaat uit moer, natte drassige grond, Het was een onderdeel van het Bossche inundatiegebied dat diende om ’s-Hertogenbosch te beschermen tegen overstromingen. Om toch de Langstraatspoorweg aan te kunnen leggen moesten er doorlaatbruggen komen. Over de Bossche sloot werd dat de Venkantbrug (33 meter) en over de natte gronden de Moerputtenbrug van 600 meter lang aangelegd.
In 1888 werd gestart met de aanleg. Overstromingen en muggenplagen vertraagde de bouw, maar vanaf 1890 reden er dagelijks 5 treinen. Bij de aanleg had men rekening gehouden met een dubbel spoor. Door de opkomst van vrachtauto’s en autobussen en het instorten van de industrie werd de spoorlijn onrendabel. In 1987 kreeg de sloper toestemming om de rails te verwijderen. Uiteindelijk zijn de brug en Venkantbrug uit handen gebleven van de slopers. Beide bruggen zijn gespaard gebleven door een actie van de Federatie tot behoudt van de Langspoorbruggen. Sinds 1998 is het rijksmonument de Moerputtenbrug in handen van Staatsbosbeheer. De restauratie van de brug en pijlers zijn in 2011 voltooid. In het omliggende gebied zijn diverse wandelroutes aangelegd.
Rijskampen
Vanuit de moerputten zijn we terug gewandeld naar het centrum. Onderweg komen we door de Rijskampen. Het is een open landschap waar veel vogels terecht kunnen.
Isabellakazerne
De Isabellakazerne is een voormalige kazerne die tussen Den Bosch en Vught in ligt. Fort Isabella is een vestingwerk ten behoeve van de verdediging van de stad ‘s-Hertogenbosch. De naam van het fort is afkomstig van aartshertogin Isabella (1566-1633), hertogin van Brabant en dochter van de Spaanse koning Filips II.
Den Bosch
Door het centrum wandelen we over de markt naar de Drakenfontein die recent is gerestaureerd. De draak is weer in oude glorie hersteld en teruggeplaatst.
Conclusie
De monumentale brug over Moerputtenbrug erg mooi om te zien. Je wandelt 600 meter over een klein meertje. De omliggende natuurgebieden zijn interessant om te zien. Vanuit de Rijskampen kom je bij de kazerne die zeker de moeite waard is om te bezoeken. Als laatste is Den Bosch een prachtige oude stad.
In deze mini serie hiken we in het bosrijke en dunbevolkte Estland. Estland is het noordelijkste land van de Baltische staten en ligt ten zuiden van Finland en grenst aan Rusland. We vlogen op Tallinn pakte daarna de trein naar Aegviidu daarna de route in noordelijke richting te vervolgen. Tijdens deze trip hebben we beelden geschoten voor de aftermovie.
Tijdens deze wandeling wandelen we door naaldbossen, moerassen, langs prachtige meren en door de heuvels.
Vanaf het vliegveld hebben we de trein gepakt naar het dorpje Aegviidu. Hier loopt de route direct langs en beginnen we de lange afstandswandeling. Zo komt de route ook langs diverse kleine meren. Om over het moerras te komen zijn er planken neergelegd waar je over heen kan lopen. Lees meer over deze etappe in de blogpost
Deze etappe gaat door meerdere moerassen waarbij je over houten planken loopt. In het midden loop je een stuk over de snelweg maar daarna kom je in het bekendste moerasgebied van Estland: Viru Raba in het Lahemaa Nationaal Park. Lees meer over deze etappe in de blogpost
Dit is de laatste etappe van de RMK lange afstandswandeling door Estland. De etappe loopt door naaldbossen, velden en kent een aantal mooie watervallen. Zo eindigt deze route aan de Finse Golf. Lees meer over deze etappe in de blogpost
Deze serie volgt een deel van de RMK lange afstandswandeling door Estland. Estland is het noordelijkste land van de Baltische staten. In het eerste deel wandelen we vanaf Aegviidu naar Paukjärv. De volgende etappe gaat verder vanaf Paukjärv.
Deze etappe gaat door meerdere moerassen waarbij je over houten planken loopt. In het midden loop je een stuk over de snelweg maar daarna kom je in het bekendste moerasgebied van Estland: Viru Raba in het Lahemaa Nationaal Park
Põhja-Kõrvemaa
Het natuurreservaat Põhja-Kõrvemaa bestaat vanaf 1991 en is enkele maanden nadat Estland onafhankelijk is geworden opgericht. Tijdens de Sovjetperiode was dit een oefengebied voor militairen en was daarom afgesloten voor het publiek. Het leger gebruikte echter slechts tien procent van het totale oppervlakte waardoor de rest van het gebied intact bleef. Omdat de grond niet geschikt was voor landbouw is het gebied altijd redelijk onaangetast gebleven.
Kõnnu-Suursoo-moeras
Vanaf Paukjärv wandelen we over het moeras, ook wel Suru Suursoo of Suru-moeras genoemd in noordelijke richting. Het Kõnnu-Suursoo-moeras is meer dan 6000 jaar oud. De dikte van de veenlaag bereikt hier zes meter. Het oppervlak van het moeras is gebogen en het water begint vanuit het midden naar de rand te stromen. Op deze manier ontstaan er grote waterige stukken. Het gevaarlijkste stuk in het moeras zijn niet de vijvers maar stukken land waar het lijkt alsof deze droog zijn. Daarnaast is het niet mogelijk om door de meren te varen met een boot.
Kõnnu-Suursoo uitkijktoren
De tweede uitkijktoren van Kõnnu-Suursoo is gebouwd in het voorjaar van 2013 en is 10 meter hoog. Hier heb je een prachtig overzicht over het moeras. De eerste uitkijktoren staat aan de rand van het moeras en zijn we in de vorige etappe geweest.
Stuk over de snelweg
Na het moeras wandel je 7 kilometer over een rustige zandweg. Vlak voor de snelweg staan wel huizen, maar hier kwam een boze hond ons nog achterna. Halverwege de etappe is er een omleiding waardoor je een stuk over de vluchtstrook loopt van de E20. Je wandelt 2,5 kilometer over deze snelweg. Dit is de snelweg van Tallinn naar Sint Petersburg. In het verleden heeft dit anders gelopen en we hopen dat ze dit ook gaan veranderen. Dit stuk is echt verschrikkelijk.
Viru moeras
Het Viru moeras ligt in het Nationaal park Lahemaa. Dit park werd in 1971 opgericht en was daarmee het eerste nationale park in de Sovjet-Unie, waar Estland destijds toe behoorde.
Er zijn veel plankenpaden om in moerassen te wandelen en om er meer over te leren over het huidige Estland. Dat is niet altijd zo geweest. Het idee om via houten planken over het moeras te lopen, leek voor velen nieuw en bizar idee toen de aanleg van de paden van het Viru moeras-studiepad in 1977 begon. In moerassen waren plankenpaden gebouwd voor de meetapparatuur van moeras onderzoekers en voor toegang tot observatiepunten, maar de intentie was niet om dit voor bezoekers aan te leggen.
Het idee voor de plankenpaden kwam van Aarne Kaasik, hij was lange tijd directeur van het Lahemaa National Park. Tijdens zijn bezoek aan Finland, waar hij kennismaakte met de paden daar kwam hij op het idee. De bouwers waren erg sceptisch over het idee. Er waren echter zoveel bezoekers dat de eerste versie van het plankenpad uit elkaar viel en er een nieuwe moest worden gebouwd. De laatste verise is in 2013 gebouwd, is de vierde tot nu toe. Het Viru moeras-studiepad is het meest bezochte natuurpad van Lahemaa geworden – meer dan 37.000 mensen kwamen hier in 2015.
Er zijn vele lokale sagen en legenden over de moerassen, maar de meest typerende uitdrukking is. Als er iets misgaat, zeggen de Esten: “het is naar het moeras gegaan”.
Onder de laag veen is er een zure omgeving en een gebrek aan zuurstof en afbraakproces wordt sterk vertraagd door het ontbreken van micro-organismen. Daarom zijn er zoveel goed bewaarde oude plantenresten.
Kalmeoja lõkkekoht
We eindigden deze etappe bij een kampvuurplaats voorbij het moeras. Hier zetten we onze tent op om te overnachten. Op deze plek ontmoeten we ook een Duits stel dat met een camperbusje onderweg is vanaf de Lofoten (Noord-Noorwegen) in de richting van Turkije en Iran. De man heeft in 1,5 jaar een camperbus verbouwd. Hij kan de lades zowel van binnen als van buiten openen. Aan de zijkant van de bus heeft hij een buis gemonteerd om water te verwarmen met zonlicht, dit wordt na een paar uur zon 40 graden. Ze kunnen er dan onder douchen, alleen gaat het niet erg snel. Hij heeft daarnaast ook een tank van 60 liter met drinkwater en was zo aardig om ons de volgende ochtend onze drinkflessen te laten vullen. Paukjärv was de laatste plek waar het water er nog redelijk uitziet. Als je water uit een meer haalt moet je het wel desinfecteren.
Conclusie
De moerassen zijn echt geweldig, de paden zijn goed onderhouden en het is goed te doen om over de plannenpaden te lopen. Onderweg kom je geen punten tegen waar schoon water te vinden is. Halverwege wandel je letterlijk over de snelweg. Dit stuk is echt verschrikkelijk, maar de moerassen zijn echt prachtig.
Deze blogpost is onderdeel van de serie: RMK Oandu-Aegviidu-Ikla wandelroute.
